Miejskie Przedszkole Publiczne nr 3
w Bolesławcu

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ   Ćwiczenia wrażliwości słuchowej (koncentracji na bodźcu słuchowym, rozróżnianiu dźwięków, pamięci słuchowej): Wysłuchiwanie i rozróżnianie dźwięków dochodzących z otocznia i ich lokalizacja (szmery, kroki, stuknięcia, itp.) Różnicowanie i rozpoznawanie odgłosów przyrody, zwierząt, ludzi, z kasety magnetofonowej („Odgłosy”). Po wysłuchaniu dziecko może powiedzieć co słyszało lub wskazać obrazek, albo też naśladować ten dźwięk. Rozpoznawanie i nazywanie dźwięków - zabawa „Co mam w pudełku”. Razem z dzieckiem wkładamy do pudełka różne rzeczy (np. gwoździe, kamyk, groch, cukier) potrząsamy, dziecko słucha i stara się rozpoznać. Zabawa „Kto powiedział dzień dobry” – odwrócone dziecko rozpoznaje głosy kolegów, koleżanek. Można wcześniej  nagrać głosy  kolegów i znajomych na taśmę i polecić dziecku aby odgadywało ich imiona. Ćwiczenia rytmiczne (koncentracji na bodźcu słuchowym, analizy słuchowej, koordynacji słuchowo-wzrokowo-ruchowej) Odtwarzanie struktur rytmicznych. Przed dzieckiem leżą klocki i umawiamy się, że będziemy je układali zgodnie z podanym rytmem. Klocki ułożone blisko siebie- rytm szybki, klocki dalej od siebie- rytm wolny.  Np. 000   000   000 0 0 0 0 0 0 0 0 00  00  00 zabawy ruchowe ze śpiewem, klaskaniem, graniem na instrumentach perkusyjnych Ćwiczenia słuchu fonemowego, analizy i syntezy słuchowej. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z pomocami konkretno - werbalnymi ( obraz + nazwa + wyraz). Ćwiczenia prawidłowego przeprowadzenia syntezy głoskowej. Nauczyciel (dorosły) mówi wyraz głosując, a dziecko odgaduje co nauczyciel (dorosły) powiedział, lub wskazać odpowiedni obrazek. Np. -  k- o- t     /kot/ - r- y- b- a    /ryba/ - o- k- n- o    /okno/ Zabawa w kończenie wyrazów. Nauczyciel (dorosły) mówi początek wyrazu, a dziecko kończy. Można posługiwać się obrazkami i wówczas dziecko znajduje wszystkie obrazspan style=ki zaczynające się na daną sylabę. Np. ma...... Ko.... Ba..... Ta...... i inne Dobieranie par obrazków (wyrazów) zaczynających się daną głoską. Np. a jak............ d jak............. k jak............ m jak............ Rozpoznawanie wszystkich głosek w wyrazach i układanie takiej ilości klocków ile jest głosek. Np. -         smok - 0000 -         mama - 0000 -         oko – 000 -         lalka - 00000 itp.   ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE FUNKCJE MOTORYCZNE     1. Ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej: ćw. równowagi (po narysowanej linii na boisku lub po ławeczce, równoważni itp.), zabawy ruchowe zręcznościowe (toczenie piłeczek, rzucanie, celowanie) ćwiczenia i zabawy na placach zabaw, na materacach i innych przyrządach gimnastycznych. 2. Ćwiczenia sprawności manualnej:   a) rozmachowe · ćwiczenia wstępne: prosimy dziecko, aby naśladowało ruchy, które są potrzebne przy takich czynnościach jak: malowanie ścian, sufitu, zrywanie owoców, łapanie much oraz inne czynności wg pomysłu dorosłego, · zamalowywanie farbami dużych płaszczyzn (kartony, szary papier) ruchami poziomymi i pionowymi, · na dużym papierze rysowanie jednocześnie obiema rękoma dużych wzorów np motyl, dom, choinka, koło, serce. Albo wyścig rąk, który polega na tym, że rysujemy na tablicy kropkę, a dziecko ma trafić na nią z obu stron jednocześnie obiema rękoma. Która pierwsza dojdzie do mety ta wygrywa.   b) manualne (motoryka mała czyli usprawnienie dłoni, palców, nadgarstka) · zabawy z tasiemką, sznurkiem, sznurowadłem - przeplatanie przez otwory, -         sznurowanie butów, -         wiązanie supełków i rozplątywanie ich, -         nawlekanie koralików na sznurki, żyłki, itp. · szycie po wyznaczonych liniach, punktach ( np., na papierze, kartonie, materiale), · cięcie nożyczkami z uwzględnieniem stopniowania trudności (cięcie po linii prostej, po falistej, wycinanie form geometrycznych, wycinanie konkretnych obrazków), · składanki papierowe (origami), · stemplowanie dowolnym materiałem (pieczątkami, paluszkami, korkiem, watą... wg pomysłu dorosłego), · tasowanie kart i ich układanie w dłoni lub gra np. w Piotrusia.   c) graficzne (usprawniają drobne ruchy ręki ułożonej w pozycji jak przy pisaniu) · układanie kompozycji z koralików wg podanego wzoru lub wg własnego pomysłu · kolorowanie obrazków, · kopiowanie obrazków przez kalkę, · wypełnianie określonych konturów kolorem za pomocą kresek pionowych i poziomych lub ukośnych, · rysowanie szlaczków literopodobnych w liniaturze zwiększonej lub na papierze zmywalnym, markerem na folii (wykorzystanie książeczek z serii „Bawię się i uczę”). · dowolne rysowanie kredkami, ołówkiem, farbami, itp. Szukamy misia   Pomoce:   miś, lalka lub dowolna maskotka. Przebieg zabawy:   Na początku zabawy prowadząca chodzi z dziećmi po sali, nazywając znajdujące się meble (krzesło, stół, łóżeczko). Następnie pokazuje dzieciom misia (lalkę) i mówi, że go schowa. Podczas gdy dzieci odwróciły się do ściany, prowadząca chowa misia, ale tak, by był widoczny. Na sygnał prowadzącej zaczynają poszukiwania, a po odnalezieniu mówią, gdzie był miś, np. na krzesełku, pod stołem, za łóżeczkiem, obok lalki. Zabawę powtarzamy 3-4 razy. Do zabawy można powracać wielokrotnie i chowając misia zachęcać dzieci, aby używały pojęć np.: wysoko, nisko, na górze na dole, z lewej strony, z prawej strony półki itp. Nazywamy części ciała   Pomoce: duże lustro (powinna w nim być widoczna cała sylwetka dziecka). Przebieg zabawy: Dziecko stoi twarzą do lustra, a dorosły za dzieckiem: -          Spójrz w lusterko i powiedz, co widzisz? -          Pokaż, gdzie jest twoje oko...Teraz drugie... -          Pokaż, gdzie masz nosek... policzki, brodę, uszy, gdzie jest twoje czoło? Należy zwrócić uwagę, żeby dziecko pokazywało to wszystko na sobie i w lustrzanym odbiciu w ten sposób oswajają się z własnym wizerunkiem. W podobny sposób trzeba obejrzeć i nazwać z dzieckiem odbicie wszystkich części ciała. Duże i małe   Pomoce: Po dwie zabawki tego samego rodzaju, wyraźnie różniące się wielkością (jedna mała, druga duża):lalka, piłki, misie, samochody, klocki itp. Dwa kosze-duży i mały. Przebieg zabawy: Nauczycielka pokazuje dzieciom ustawione na stole zabawki i rozpoczyna rozmowę na ich temat. - Mam tu zabawki. Jakie? Dzieci wymieniają nazwy zabawek znajdujących się na stole. Nauczycielka stara się zwrócić ich uwagę na różnice występujące w wyglądzie zabawek tego samego rodzaju. - Popatrzcie na lalki. To są dwie Małgorzatki. Czy one są takie same? Czym się różnią? Dzieci stwierdzają, że jedna lalka jest duża, a druga jest mała. Nauczycielka łączy dzieci w pary. Każda para bierze zabawki tego samego rodzaju (jedno dziecko dużą, a drugie małą) i siada z nimi przy stoliku. Kiedy wszystkie dzieci mają już zabawki, nauczycielka prosi, aby je opisały. Dzieci kolejno nazywają zabawki i unosząc je do góry, aby wszyscy mogli je zobaczyć, określają ich wielkość. Nauczycielka stawia na podłodze dwa kosze - wielki i mały. Poleca, aby dzieci włożyły duże zabawki do większego kosza, małe zaś do małego. Nauczycielka zaprasza dzieci do zabawy przy piosence "Tańcowały dwa Michały". Dzieci parami, trzymając się za ręce, wirują raz w jedną, raz w drugą stronę. Nauczycielka proponuje dzieciom zabawę ruchową "Piłki skaczą". Rozdaje dzieciom duże i małe piłki. Następnie zaczyna odbijać o podłogę dużą piłką i zachęca maluchy, aby ją naśladowały. Potem odbija małą piłkę. Dzieci powtarzają ruchy nauczycielki. Nauczycielka zadaje dzieciom pytania na temat różnic między piłkami. - Czym różnią się piłki? - Które skaczą wyżej? - Jaki dźwięk wydają przy skakaniu? Nauczycielka zaprasza dzieci do stolika, rozdaje narysowane duże i małe piłki i prosi, aby pomalowały tylko duże piłki. Na zakończenie zaprasza dzieci do swobodnych zabaw z piłką.   Czy lalka jest podobna do ciebie? Pomoce: duża lalka Przebieg zabawy: Ustawiamy lalkę twarzą do dziecka i mówimy: -  Pokaż, gdzie są lalki włosy... Ty masz włosy i lalka ma włosy... -  Pokaż czoło lalki... Ty masz czoło i lalka ma czoło... I tak po kolei dziecko ogląda lalkę porównując ją ze swoim wizerunkiem i nazywając wyróżnione części ciała. Na zakończenie trzeba ustalić, czy lalka jest chłopcem, czy dziewczynką Literatura: "Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniej rozwijających się" - E.Gruszczyk - Kolczyńska, E. Zielińska, WSiP, Warszawa 2000. "ABC...Program wychowania przedszkolnego XXI wieku" "Dziecięca matematyka" - E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, WSiP, Warszawa 1997. Książki ułatwiające reakcje empatyczne   Rozwijanie empatii przez czytanie dziecku książek, które pozwalają mu doświadczyć uczuć bohaterów. Wiek bez ograniczeń. Książki dają cudowną możliwość znalezienia się w świecie innych ludzi (z zachowaniem bezpieczeństwa dla własnej osoby). Wybierzecie takie, które mogą mieć cokolwiek wspólnego z życiem waszego dziecka, ale jednocześnie pozwalają na zastanowienie się nad losem innych.   Antena empatii   W uczeniu dziecka empatii pomoże nam specjalna antena zakładana na głowę. Wiek od 3 do 12 lat. Materiał: opaska na głowę, gruby drut i małe poliestrowe piłeczki. Robimy antenę empatii. Dwa grube kawałki drutu przyczepiamy jednym końcem do opaski, a na drugim mocujemy po jednej poliestrowej piłeczce. Udajemy razem z dzieckiem, że nasza antena potrafi wyłowić „sygnały uczuć” wysłane przez drugą osobę. Kiedy wasza pociecha zrani czyjeś uczucia, na przykład nie zechce podzielić się swymi zabawkami, niech założy antenę empatii i nastroi ją na emocje pokrzywdzonego dziecka. Zapytajcie, jakie informacje odebrała antena. Sami też ją zakładajcie, kiedy chcecie wczuć się w sytuację kogoś innego.